martes, 27 de noviembre de 2012

Outra foto da barca do Miño

Fai algúns días algún de vós me pedía fotos da barca e dos barqueiros, e contesteille que as que teño son estas, as que xa están publicadas, e co seu tamaño orixinal, e que non tiña ningunha máis.
Xa me gustaría posuir fotos ben grandes destas barca, para poder amplialas e ver con claridade os detalles.
Pero este días pasados atopei en Internet esta outra postal da barca do Miño. A verdade é, que como poderedes comprobar,  ten moi baixa resolución, xa que isto é un dos problemas das fotos  que se atopan na Rede, e non hai amaño posible para poder mellorala.
Teño que recoñecer tamén que ó levar tanto tempo poñendo fotos, é posible que algunha se poida repetir, pero penso que este non é o caso.
Parece como si a barca chegase ó noso lado do río, ateigada de xente mollada, e digo isto, polos paraugas abertos que se ven a bordo. Como si a foto a fixeran no inverno.
Ou ó mellor estou trabucado, e a sacaron no verán, e o que vemos son quitasoles, que se levaban moito daquela entre as señoras.


martes, 13 de noviembre de 2012

O cárcere e o cemiterio

Nestoutra foto que nos envía Lolín Lira, e que seica é de Pacheco, podemos ver o aspecto que tiña a nosa vella cadea pola súa parte traseira. A foto está sacada dende o interior do camposanto, e ven que nin pintada para acompañarnos durante este mes de Santos.
Do vello cárcere, que hoxe xa non existe, pouco vos podo dicir, xa que nunca pasei máis aló das dependencias do vestíbulo, que era onde estaban as oficinas da Garda Civil alí destacadas.
Do camposanto, onde descansan os nosos devanceiros, poderiamos falar máis tempo, e facer un percorrido polas súas esculturas, os seus epitáfios, e os seus nichos, e tamén poderiamos salientar a inscripción, que hai no muro da entrada, e que chama poderosamente a atención a todos os que por alí pasan. Está enmarcada baixo uns ósos e unha caveira, coma se fose un macabro aviso ós navegantes:  "Eterno bien os espera o eterna infelicidad. Sed pues justos, o temblad". 
Pero quizás a imaxe máis fermosa que teño do camposanto, esté gardada na miña memoria. Penso que a vin repetida alo menos en varios ocasións. Unhas veces á volta dun día de caza, e outras, á volta dalgún magosto, sempre ó descendermos do monte de Santa Marta cara á Foz o día de Tódolos Santos. 
Imaxinádevos a vila dende alá arriba, entre a brétema dunha tardiña de outono, co fume saindo lene das chemineas e a luz que vai esmorecendo ós poucos dando paso ó negrume. Case que non se ve o camiño, e cando levantas a vista, e miras ó lonxe, ves unha chea de pequenas  lampadiñas e candeas que faiscan na noite. É como se o camposanto revivira de súpeto, e as almas dos nosos defuntos agradecesen que nos acordásemos delas.



martes, 6 de noviembre de 2012

O adro de San Domingos

Desta volta poñemos outra foto propiedade de Lolín Lira, feita en plena restauración da Igrexa de San Domingos, alá polos anos 1960 e 1961, na que se poden ver aínda moitos detalles de como era o seu antigo aspecto. 
Como Lolín é unha estudiosa da nosa historia e da nosa arte, acompaña a foto cun pequeno recordatorio das principais funcións que tivo ó longo da historia este edificio conventual, que como ela ben di, foi "multiusos", xa que trala exclaustración, foi  hospital, e dende 1850 escola de nenos, e incluso no ano 1865 instalouse alí un teatro ou coliseo que levaría o nome de "Teatro Avia".
Xa no ano 1886 documéntase o seu uso como cuartel dos Batallóns da Reserva e desde o ano 1902 proxectábanse no seu teatro sesións de cinematógrafo “invento prodixioso do século XX” .
Posteriormente, cando "O Coca" instalou a fábrica de cadaleitos nun alpendre xunto ó Castelo, o seu almacén estaba situado nas dependencias do convento, e era alí onde se remataban as caixas.
Si ampliades ben a foto veredes detrás do tellado unha chea de piñeiros mansos, deses que dan piñóns, na ladeira do monte do "Piñeiral",  xusto onde hoxe está situado o desmonte que hai no cruce da estrada da Franqueirán coa antiga que ía a Vigo.
Son eses piñeiros os que me traen á memoria un encontro nese monte con D. Delfín. Lembrades ? Era un dos mestres do Grupo Escolar, xunto con D. Pepe e D. Pedro.
Pois ben, unha tarde iamos meu avó e máis eu cara ó "Palomar" e a "Ibia", cando ó lonxe albiscamos como alguén trataba de gatuñar a un piñeiro, aproximámonos e atopamos a un D. Delfín suoroso, en mangas de camisa, pero co chaleco ben posto, mentres que e a chaqueta e o chapeu, penduraban do cano dunha pequena escopeta do calibre 36 que durmía apoiada nun penedo.
Levaba xa apañados unha chea de piñóns polo chan, mais tentaba acadar aínda alguha  piña máis. Queixábase  de que non había caza, pero eu penso que devecía polos piñóns.