Pousa & Compañía

Tócalle o turno hoxe a esta tarxeta postal que atopou na rede Benito Amil, e que ten a ben compartir connosco.

"Pousa & Compañía Calle Progreso, 17 y 19 Ribadavia" dí no seu título. Unha postal publicitaria dun almacén situado nun edificio, hoxe en día desaparecido, no solar que na actualidade ocupa a botica que era de D. Tirso Sánchez. 

A fachada que dá ó cruce aparece rotulada cun grande cartel no que reza:  "La estrella. Almacén de calzado y curtidos". E sobre a porta principal, aparece unha estrela pendurada dun gancho.

Así, a bote pronto, esta imaxe me traslada ás películas de vaqueiros que mirabamos no cine do medio. Ó lonxano "Far West" de finais do XIX, impresión que acentúa o uso do "&" no anuncio, coma se "Pousa & Cia" fose o "Star warehouse" dunha lonxana Wichita, alá por Kansas, onde os pioneiros das caravanas se detiñan para fornercerse de víveres. 

Pero todos estes pensamentos se me viñeron abaixo, cando me enterei de que que o signo "&" chámase en español "et", e deriva da mesma conxunción latina que se traduce ó castelán coma "y", e que se deixou de empregar en castelán por economía, xa que era máis doado escribir esta última forma, pero se mantivo na língua inglesa, na que si se aforra tempo e tinta.

Y eu que pensaba que, xa daquela, tiñamos na vila influencias comerciais anglosaxonas, e resulta que o que había aquí, era xente moi culta.

Nunca te deitarás sen saber algo novo.

Unha nova postal de San Domingos

Seguimos hoxe con esta fermosa postal que nos envía Benito Amil. Trátase, como podedes ver, da fachada da igrexa de San Domingos, na que posan os alumnos e profesores da escola do convento que alí había. 

A verdade, é que eu non coñecía esta imaxe, na que podemos ver algúns cambios con respecto á súa fisonomía actual. O primeiro, é o do rosetón que ten a fachada hoxe en día, e que nesta foto aparece tapiado en pedra, cunha fiestra adintelada aberta dentro del, para permitir a entrada da luz no interior.

O outro é o desaparecido muro de cachotería que nacía na esquina NO da igrexa, e pechaba o adro do convento.

Grazas Benito polo teu interese, e por estas pequenas xoias que nos vas descubrindo.

Unha fermosa panorámica de Ribadavia

A verdade é que o blogue leva moito tempo parado, pero penso que esta imaxe, que me acaba de enviar Benito Amil, merece a pena publicala, xa que nos  amosa a vila en case que toda a súa extensión.

A postal, que como podedes ver é a doble páxina, ten un erro na tipografía xa que pon "Calle del Progreso", e pertence á serie de postais comercializadas por D. Emilio Canda entre  finais do S. XIX, e principios do S. XX, dado que a estrutura da ponte de ferro se reforzou en altura no ano 1910.

Eu non coñecía esta imaxe, e a publico tal cal como ma deu Benito, para que a poidades disfrutar, xa que é unha verdadeira rareza.  Se a descargades, a podedes ampliar, e ver así o seus detalles, como a existencia dunha especie de fábrica, á esquerda de todo, xusto enfrente da Porta Nova da que eu no tiña ningunha noticia.

Unha verdadeira preciosidade!

Orquesta "Benjamín y sus muchachos"

Xa puxeramos fai tempo unha entrada da Orquesta Alegría, e dentro desta, unha referencia a unha entrada do blog "Mi Ribadavia"  onde aparecía un folleto publicitario de "La orquesta Benjamín y sus muchachos" dirixida por Benjamín González López. 

Eu non sei que relación tiñan entre eles estes dous conxuntos melódicos si é que a tiñan, se compartían músicos, si coexistiron no tempo, ou funcionou un antes que o outro. O caso é que aquí temos outra foto deste grupo que nos envía María Lorenzo, e que nos comenta que o rapaz que sae no medio, vestido de chaqueta branca, é o seu pai José Campo, "O Raíña". Dos demais penso que só coñezo "O Alegría" que é o que está á esquerda tocando a batería.

Outro dos detalles nos que me fixei, aparte dos bonitos atriles que utilizaban, é que nesta foto, non hai ningunha muller, mentras que na foto do blog "Mi Ribadavia" aparece unha  señorita que non coñezo, que penso que sería a vocalista do grupo.

A ver si alguén nos aclara a cousa.

O equipo dos taxistas

Como xa sabedes que levo bastante tempo fóra da vila, cada vez se me fai máis costa arriba iso de poñerlle nome ás caras, aínda que moitas delas me sexan ben coñecidas. Tedes que me disculpar, xa que non son quen de acertar cos nomes dos retratados aquí abaixo, todos eles me son familiares, pero vai a ser mellor que lle poñades vós os nomes e apelidos, e incluso os alcumes polos que se lles coñecía. 

Podedes deixar os vosos comentarios coma sempre debaixo da entrada.

Segundo  María Lorenzo, que é quen me envía a foto, este é o equipo de balompé dos taxistas da vila, alá polo ano 1967. O gardameta, que é o primeiro que está de pé á esquerda, de branco e co balón na man,  é o seu pai, José Campo "O Raíña", o cuarto por esa banda é Julio Viñas, e o primeiro dos agachados pola dereita é o Gustavo, a quen eu tiña asociado coas empresas das pinturas e barnices, e non co gremio do taxi.

Seguro que vós aclarades a aliñación.

Rafaela "A Raiña" e o seu loro Poli

Facía ben tempo que non pasaba por aquí! Xa tiña isto medio esquecido, se non fora por algún que outro comentario que, de cando en vez, me envía alguén. Mais o outro día, recibín un moi especial. Unha rapaza me falaba da súa avoa nunha antiga entrada no blog. Púxenme en contacto con ela, e tivo a amabilidade de enviarme estas fotos. Esta é razón pola que estou aquí, de volta nesta entrada.

Resulta que María, é neta da señora Rafaela "A Raiña", que xunto ó seu home Manolo, levaban o muiño que había no Avia, entre a vila e A Foz.

Vivían na rúa de Fornos, abaixo de todo, nunha casa a cabalo de Extramuros. Moi perto de alí, tan só atravesando a vía férrea, xusto onde comenza o camiño que baixaba ó muiño, (digo baixaba, porque penso que hoxe en día xa non se pode cruzar a vía por alí) había unha pequena casa, que era onde tiñan a Poli, un loro de cor verde, do que xa vos contei as súas habilidades nesa entrada da que falaba máis arriba.

De pequeno pasei moito tempo xogando alí con el, e me colleu certa confianza. Como xa vos dixen,  imitaba moi ben os asubíos dos trens, en especial o do Ferrobús. 

Estaba sempre na súa percha, solto, tal como o vedes na foto, a carón dunha ventá con vistas á Alaxancha, á Foz e ós Caneiros, para que o quecese o solciño da tarde.
Foi toda unha sorpresa, e un verdadeiro agasallo recibir  estas fotos, a de  Rafaela e Manolo acompañados por dous dos seus netos, que suxeitan a Poli nun pau,  e a outra onde aparece el só.

A verdade é que daquela, a finais dos sesenta ou principios dos setenta, poucos loros se miraban pola vila. Había outro, africano, de cor gris cincento, que era propiedade do dono de "Mobles Montero", pero ese era inaccesible, xa que o tiñan no balcón da súa casa, moi perto da Fonte da Prata.

A min, o pouco tempo que pasaba con Poli non me prestaba, polo que se meteu no meu maxín conseguir un loro como fora. Mareei ós meus pais con esa teima durante algún tempo, sen acadar resultado algún. Pero xa sabedes que o tempo o cura todo, e máis  a esa idade. Meu avó pareceu cun cadelo novo, ou eu medrei, e as visitas a Poli fóronse espaciando.

Un día, anos despois da morte de Poli, miña nai falando coa Rafaela, entre unhas cousas e outras, lle debeu de comentar a teima que me entrara a min co loro. E sabedes que lle dixo?

-Hai muller! si o chego a saber, doullo.

Grazas María pola fotos, e grazas á túa avoa Rafaela polo seu agarimo e paciencia.

De sobremesa

Desta volta, seguimos con outra foto que ten a ben enviarnos Juan Antonio Fernández "Pipo". Está datada no ano 1957 e como sempre sucede eu non vos podo aclarar moitas cousas.

Penso, e repito a palabra penso, que o que aparece no primeiro plano pola esquerda é o Agapito, o terceiro dende esa mesma banda é o Carrera, e o quinto, se non me confundo, é  Alejandro Fernández Casas (o avó de Pipo), mentres que ó fondo, na cabeceira da mesa penso que recoñezo a un dos irmáns García Deive, que tiña a ferretería situada ó lado do Bar Morto.

Se sodes quen de identificar a todos e  aínda por riba con nomes e apelidos, só tedes que deixar un comentario, e todos volo agradeceremos.

Grazas.