As casiñas de Javier

Non sei si foi este ano pasado ou o anterior, cando un día Javier "O Ferreiro", colleume por banda na Magdalena, e levoume ó seu taller, onde me ensinou algunhas destas pequenas obriñas de arte, que el fai ós poucos, para ir matando o tempo, coma quen non quere a cousa.

O certo é que con algunhas caixas de froita, e sen máis axuda que un pouco da súa memoria, e algunha ferramenta, Javier amosa a súa boa man para estas cousas.

Non están todos, pero veredes algúns dos edificios máis senlleiros da vila, ou máis ben do Barrio Xudeo,  ou mellor dito, os  do mundo de Javier, incluindo a súa propia casa, convertida en casa de bonecas, para a ledicia dos máis pequenos.

O que non sabía é que as gravase nun video e as tivese colgadas  en Internet.

Felicidades Javier polo teu traballo, e a seguir así.

Os cupóns da fame

Sorprendeume atopar isto na Rede, xa que non o asociaba co que en realidade é. Estrañoume que viñera impreso en cores, dada a época en que se imprimiu, e os apuros que había daquela.

En realidade esto que vedes son cupóns de racionamento da vila de Ribadavia. Eu penso que algunha vez vin algunha cartilla de racionamiento, e non estou seguro de que tivera nas miñas mans algún cupón destes que se trocaban por alimentos na postguerra, pero de todas as maneiras non pensaba que fosen así. O que verdadeiramente me chamou a atención é que os cupóns polo reverso tiveran imáxenes, este en concreto unha escea do Quijote de D. Miguel de Cervantes.

Agora que me puxen a investigar un pouco no asunto, atopei outros con esceas publicitarias da Garda Civil, da Lexión etc.

O importante é que este é da nosa vila, e ten data do ano 1939.  Na foto da dereita vesen os dez cupóns independentes de que consta a folla. Como ó mellor, ou ó peor vos costar lelos, transcriboos a continuación:

Todos traen a mesma cabeceira " CUPÓN DE RACIONAMIENTO", e o mesmo final "Ribadavia (ORENSE) 1939.  E os vales de arriba a abaixo, e de esquerda a dereita poñen:

"vale por 100 grs de judías", "vale por 100grs. de garbanzos", "vale por 90grs de azucar", "vale por 90grs de sal", "vale por dos cabezas de ajos", "vale por dos cebollas", "vale por 100grs de lentejas", "vale por 90 grs de arroz", "vale por un pan", vale por 120grs de harina".

Unha pequena xoia. Unha pequena homenaxe ós nosos pais e avós, á fame que pasaron, e ó moito que traballaron por nós.

Ordeando o trafego

O cruce, foi en tempos un dos centros neurálxicos da vida comercial de Ribadavia. Lembro a actividade que había nos seus arredores, sobre todo nos días de feira. Os bares e os comercios da zona fervían coa xente que descendía dos autobuses que por alí paraban, e que levaban na súa dianteira un cartel que puña "servicio discreccional".

Pero como se pode ver na postal que poñemos hoxe, non tódolos días había tanto movemento e acción. Este día da foto, que supoño de principios da década dos cincuenta, debían de cair os paxaros coa calor, polo que a xente fuxe do sol, e se acurruncha á sombra. E como sempre pasou na nosa vila, e noutras tamén, hai un que traballa, e varios que miran, como é o caso deses parroquianos que acuados contra a casa do Robla, e a baranda, observan as manobras que fai o garda municipal no seu escaso traballo. O garda, de salacof, e casaca branca, é un dos poucos ousados que está ó Sol, seguro que pola obriga do seu traballo, e  quizás os miróns estanlle a dar cháchara, e a facerlle compaña nesas horas tan difíciles do mediodía.

A postal leva o título de "Ribadavia, calle José Antonio", pero a dúbida que me corroe os fígados, é saber si o municipal estaba avisado de que lle ían a facer a foto. 

Con tan pouco vehículo circulando, coa calor que debía de facer ese día, cos amigos falando de fútbol ó seu carón, e el, firmes no seu posto, coma un estadullo. 

Supoño que de esquello estaría fitando ó fotógrafo, situado nalgún balcon do edificio do Amil, e pensando:

-Acaba xa, que me derreto. 

 

Outra tarxeta do muíño

Seguimos con outra das postais desta serie editada por Canda a primeiros do S XX. Neste caso trátase da zona de extramuros vista dende A Foz,  co muiño da Raíña en primeiro plano.

É unha das vistas clásicas da vila, ainda que hoxe está algo cambiada. En parte polos aluvións do Avia, que foron depositando area no interior da curva que descrebe nese sitio o río, incrementando un pouco a superficie dese terreo que vemos dediante, e tapando as canellas polas que a auga movía o muíño. Hoxe toda esa zona está totalmente cuberta de árbores, e ata ás veces aflora unha pequena illa.

Polo que me contaron, na postguerra o muíño aínda estaba en uso, e utilizábano para moer xofre, polo que é seguro que debían de dragar esa parte da que vos falo, para que a auga circulase limpa por el.

A verdade é que agora, pasados moitos anos, sinto mágoa por non interesarme máis  daquela polo muíño e polo seu traballo. Pensade que pasei moito tempo coa Rafaela "a Raíña" nesa casiña que se ve aí, pero daquela o meu único interés era facerlle as beiras ó seu loro cunha manchea de pipas.

Cousas de nenos.

No 75

Esta é outra postal atopada por aí. É máis ou menos recente si é que a comparamos coas outras que estamos a poñer estes días. Trátase da Alameda en plena preparación da XII Feira do Viño, e nos serve un pouco para ver como se decoraba a exposicióna nesta época, na mesma liña continuista das primeiras edicións. A portada derriba da fonte, os pipotes, e as bandeiras cubrindo toda a fachada.

Á esquerda aparece cortado un automóbil de cor branco, distinto ós que se vían daquela pola vila. Eu non é que saiba moito de coches, pero ese en concreto o coñecín ben, xa que pertencía a Manuel Lage, do que xa puxemos algunhas fotos no blog por cortesía da súa viúva Mari Cármen López.

O auto en cuestión era un Volkswagen 1600 TL, con cambio automático, que trouxera de Venezuela onde estivera emigrado, e que ós rapaces que daquela tiñamos quince ou dezaseis anos, e comenzabamos a ter un certo interés polos coches,  nos chamba a atención aquelo de que non tivese embrage coma tódolos demais que circulaban pola vila.

Supoño eu que estaría aí estacionado debido a que el traballaba neses anos na Cooperativa do Ribeiro.

O palco da Praza

Esta postal aporta un novo punto de vista descoñecido para min, xa que coñeciamos por outras fotos a Praza Maior chea de árbores, co chan de terra, e co pequeno palco da música no medio. 

Aquí vemos en primeiro plano como era este palco da música, feito cunha estrutura octogonal de madeira, e levantado un par de metros da praza . Non estaba cuberto, pero grazas ós postes situados nos seus vértices poderíase chegar a cubrir cun toldo se as inclemencias do tempo así o aconsellasen.

A foto pertence a esa serie editada por Canda,  titulada "Ribadavia que es el pueblo", aínda que, sen saber o motivo,  parte desa frase esté tachada.

O que me gustaría a min saber de verdade, é quen son todos eses rapaces que posan para o fotógrafo. Quizás algún deles sexa algún antepasado noso... E nós sen sabelo!

Que pasedes unha boa Semana Santa. Vémonos despois.