Así como se ve nesta foto da rúa que hay tras o Castelo, estaban moitas das nosas rúas nos anos cincoenta, e pouco a pouco, co paso do tempo, se foron adecentando para alegría dos veciños. Moito máis tarde, non sei exactamente cando, se abriu a rúa de Otero Pedrayo(da que non posuo ningunha foto antiga), si, esa que baixa a carón da Alameda dende os Chalets, e que remata onde agora está a parada dos taxis, fronte o Castelo.
Resulta que cando se acondicionou o seu firme con cemento, alá a finais dos sesenta, a ledicia foi sobre todo para moitos rapaces, xa que ata ese momento non existía na vila ningún "circuito" para carros de caixas de bólas.
Resulta que cando se acondicionou o seu firme con cemento, alá a finais dos sesenta, a ledicia foi sobre todo para moitos rapaces, xa que ata ese momento non existía na vila ningún "circuito" para carros de caixas de bólas.
A maioría das nosas rúas estaban mal enlousadas, e as que estaban "empichadas" soportaban unha morea de vehículos e peóns que desaconsellaban seriamente a práctica deste noble deporte.
A rapazada víu o ceo aberto o día que se abriu ó trafego esta rúa. e a nova correu de boca en boca coma a pólvora.
O domingo seguinte, despois da misa das doce, alí coincidimos unha morea de cativos cos nosos bólidos preparados para a carreira. Algúns inclusive levaban ferramentas nos seus petos, e ata aceite de máquina para engraxar as rodas e así poderen acadar máis velocidade.
As carreiras repetíanse tódolos fins de semana, e a cousa foise voltando perigosa xa que o primeiro obxectivo, meramente deportivo, foise trocando polo de desviar ós adversarios contra a beirarúa, para impedirlle o descenso, polo que empezaronse a ver aleróns laterais, non por cuestións aerodinámicas, senón para defenderense dos choques laterais cos que algúns tentaban botarte fóra da pista. Algún prototipo chegou a levar, inclusive, puntas metálicas ben afiadas para que ninguén se lle arrimase. Penso que debeu de ter algo de culpa a película de Ben Hur.
Habíaos de tódolos tipos, o meu, ben o lembro, levaba caixas grandes atrás, e pequenas diante, que xunto a unhas aletas de cor azul, dábanlle un aspecto moi agresivo.
A pesares diso nunca chegou o sangue ó río, algunha magulladura e algún que outro negrón amais dalgún sete na roupa.
Un deses domingos estrenei un par de zapatos. Eran deses coma de tipo mocasín, de cor branco e nos que a goma do tacón ascendía pola traseira do calcañal. Tódolos pilotos coincidiron en que estaban feitos para frear.
Unha hora despois, e tras unhas cantas baixadas meténdolle ben aos freos, ó final da rúa decateime de que a goma desaparecera dos tacóns e do calcañal, e no sue lugar quedaba un burato de coiro raido.
Foi o final do carro. Xa non houbo máis carreiras.
A rapazada víu o ceo aberto o día que se abriu ó trafego esta rúa. e a nova correu de boca en boca coma a pólvora.
O domingo seguinte, despois da misa das doce, alí coincidimos unha morea de cativos cos nosos bólidos preparados para a carreira. Algúns inclusive levaban ferramentas nos seus petos, e ata aceite de máquina para engraxar as rodas e así poderen acadar máis velocidade.
As carreiras repetíanse tódolos fins de semana, e a cousa foise voltando perigosa xa que o primeiro obxectivo, meramente deportivo, foise trocando polo de desviar ós adversarios contra a beirarúa, para impedirlle o descenso, polo que empezaronse a ver aleróns laterais, non por cuestións aerodinámicas, senón para defenderense dos choques laterais cos que algúns tentaban botarte fóra da pista. Algún prototipo chegou a levar, inclusive, puntas metálicas ben afiadas para que ninguén se lle arrimase. Penso que debeu de ter algo de culpa a película de Ben Hur.
Habíaos de tódolos tipos, o meu, ben o lembro, levaba caixas grandes atrás, e pequenas diante, que xunto a unhas aletas de cor azul, dábanlle un aspecto moi agresivo.
A pesares diso nunca chegou o sangue ó río, algunha magulladura e algún que outro negrón amais dalgún sete na roupa.
Un deses domingos estrenei un par de zapatos. Eran deses coma de tipo mocasín, de cor branco e nos que a goma do tacón ascendía pola traseira do calcañal. Tódolos pilotos coincidiron en que estaban feitos para frear.
Unha hora despois, e tras unhas cantas baixadas meténdolle ben aos freos, ó final da rúa decateime de que a goma desaparecera dos tacóns e do calcañal, e no sue lugar quedaba un burato de coiro raido.
Foi o final do carro. Xa non houbo máis carreiras.
Me escribe un mail Lolín Lira en e que puntualiza algunos detalles incorrectos de esta entrada y que transcribo a continuación:
ResponderEliminar" La calle que mencionas como Otero Pedrayo se bautizó desde su apertura como López Ramón en agradecimiento al gobernador que había conseguido que el Xestal volviera a ser el estadio local.La entonces Asociación de Amas de Casa había solicitado al ayuntamiento que le pusieran el nombre de Rosalía Castro pero como quedó de manifiesto pudo más la candidatura de López Ramón. Popularmente cuando estaba en obras se le llamaba "La calle del crimen", porque la gente decía que aquello habia sido un crimen abrirlo; desde hace unos cinco años lleva el nombre de Martínez Vázquez a propuesta de los Amigos del Museo quienes tratamos de rescatar del olvido el nombre de este vecino a quien tanto le debe Ribadavia ya que como sabes legó el edificio de La Fundación para que allí se creara un centro de enseñanza donde pudieran estudiar los niños de Ribadavia y su comarca, que carecieran de recursos, te imagino enterado que el instituto comenzó su andadura con dicho nombre.
La calle que sale en tu foto es O Cano, y la zona de Las Corredoiras era como se nominaba san Francisco antes de su urbanización ( así figura en toda la documentación para la adquisición de los terrenos donde ubicar la estación del ferrocarril)"
Muchas gracias Lolín por tus acertados comentarios.
ANtes del instituto estuvo el colegio de los hermanos Maristas, en donde estudiaron muchos ribadavienses y lo de la calle del Crimen es verdad, lo ólvidara pero es cierto que se dijo entonces que aquello era un crimen hacerlo.De ribadavia.
ResponderEliminar