Outra foto de Couto do ano 1963, sacada na fonte que hai nos xardíns de Robla, na rúa de Extramuros, unha das partes, baixo o meu punto de vista, máis fermosas da vila.
A muller que está a encher o caldeiro me dixeron que era a nai do "Viaxante", que seica era veciña dos arredores. Teredes que perdoarme, coma noutras ocasións, por non saber cal é nin o nome, nin os seus apelidos, pero iso seguro que o solucionades vós.
Este parque Robla era na miña xuventude un lugar de encontro de moitos rapaces, sobre todo nos meses calurosos e nas épocas de pesca, xa que aí iniciábase o camiño que levaba a Alaxancha e ós Caneiros, lugares que foron moi concurridos polos ribadaviense noutros tempos.
Descendía dende alí un sendeiro que entre grandes rosaleiras de frores vermellas, chegaba ata un pequeno túnel que atravesaba a estructura pétrea que servía de reforzo á vía do tren. Ó sair dese estreito e húmedo funil, de súpeto abríase diante nosa a vista A Foz, e ós nosos pés o Avia. Continuaba o carreiro cara á dereita, facendo equilibrios, pendurado sobre o río, pegado ós contrafuertes da vía do tren, ata que ós poucos ía descendendo suavemente ata o río.
A verdade e que nunca estivo coidada esa baixada, que utilizaba moita xente a diario. O lixo acúmulábase por tódolos sitios, e no río desembocaban á vista de todos as augas negras da vila. Penso que por mor diso, a mediados da década dos setenta, a xente deixou de acudir ós Caneiros, e hoxe en día coa pasarela da Foz, e coa pista que percorre a marxe dereita do río, todo iso desapareceu.
A muller que está a encher o caldeiro me dixeron que era a nai do "Viaxante", que seica era veciña dos arredores. Teredes que perdoarme, coma noutras ocasións, por non saber cal é nin o nome, nin os seus apelidos, pero iso seguro que o solucionades vós.
Este parque Robla era na miña xuventude un lugar de encontro de moitos rapaces, sobre todo nos meses calurosos e nas épocas de pesca, xa que aí iniciábase o camiño que levaba a Alaxancha e ós Caneiros, lugares que foron moi concurridos polos ribadaviense noutros tempos.
Descendía dende alí un sendeiro que entre grandes rosaleiras de frores vermellas, chegaba ata un pequeno túnel que atravesaba a estructura pétrea que servía de reforzo á vía do tren. Ó sair dese estreito e húmedo funil, de súpeto abríase diante nosa a vista A Foz, e ós nosos pés o Avia. Continuaba o carreiro cara á dereita, facendo equilibrios, pendurado sobre o río, pegado ós contrafuertes da vía do tren, ata que ós poucos ía descendendo suavemente ata o río.
A verdade e que nunca estivo coidada esa baixada, que utilizaba moita xente a diario. O lixo acúmulábase por tódolos sitios, e no río desembocaban á vista de todos as augas negras da vila. Penso que por mor diso, a mediados da década dos setenta, a xente deixou de acudir ós Caneiros, e hoxe en día coa pasarela da Foz, e coa pista que percorre a marxe dereita do río, todo iso desapareceu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario