De alivio

Hoxe poñemos esta foto, da que descoñecemos a data, e que nos envía Juan Antonio Fernández "Pipo", a quen lle damos as grazas. 

De todos os que aparecen na foto, se non estou errado, só coñezo a Antonio Chao, que é o primeiro pola esquerda. Pero teño a confianza de que vós lle poñades o nome ós outros tres cabaleiros que aparecen con el.

A instantanea, penso  que está sacada na rúa Progreso, diante do edificio da Banca Nogueira, xa que aparece detrás outra construcción coa fachada feita en ladrillo e con arcos apuntados, que hoxe en día xa no existe, e da que falamos nalgunha entrada anterior. Si supésemos cando se derrubou ese edificio, teríamos algunha axuda para poñerlle un data de tope a esta foto.

Unha das cousas que me chama a atención, aparte da elegancia destes homes, é que un deles leva na solapa da súa chaquete un fita de loito.

Corrixídeme se me equivoco, pero neses años, a morte dun familiar de primeiro grao conlevaba que os seus deudos vestisen de riguroso loito a lo menos un par de anos, máis un tempo a continuación, que se chamaba de "alivio", no que se ía substituindo a modiño as prendas de cor negro por outras de cores grises ou máis suaves. Quizás as mulleres eran as que máis sufrían estas ríxidas pautas sociais, mentres que os homes, paréceme a min, que o levaban doutra maneira. 

Se non recordo mal, moitos homes en vez dunha fita, o que puñan era un botón de cor negro no ollal da mesma solapa. Pero a verdade é que, como podedes notar, non coñezo moi ben cales eran as normas que se estilaban naqueles tempos para levar o loito, xa que hoxe eses costumes están sendo totalmente esquecidos.

Outro picar de faneca era o que se podía e se debía de facer, ou deixar de facer estando de loito, e con isto refírome ás festas,saídas, alegrías e celebracións. 

A sociedade, daquela, era moito máis rixida coa morte, e hoxe, como di o refrán, a procesión vai por dentro.