De cando en vez falo da miña familia, dos meus devanceiros, e hoxe vouvos presentar a tío Julio e a tía Lola.
Ela era arxentina e chamábase Lola López Buisán, era pianista, e polo que teño entendido os seus pais eran españoles. Tivo, que eu saiba, un irmán chamado José Gabriel, escritor e profesor universitario de certa sona na Arxentina, e alí, non sei si na cidade de Córdoba ou na de Buenos Aires coñeceu ó meu tío avó Julio Freijido Montero, que era o único irmán do meu avó paterno Odilo.
Así comenzou unha maravillosa historia de amor, viñeron de volta a Galicia cargados de libros e de ilusións. Regresan coa esperanza posta na República, e coas súas ideas socialistas fervéndolle na cabeza, pero os acontecementos en España van a discorrer por un camiño ben distinto ó que el soñara. Tense que refuxiar na casa petrucial, escapando ós montes de Cenlle moitas noites, ata que nunha delas, unha camioneta con xente de Ribadavia có motor e as luces apagadas descende pola recta da Groba ata as Chavolas e o fan preso.
A familia púxose en marcha para tratar de evitar o que todos sabían que podía suceder. Tivo sorte, moita sorte, e como mal menor pasou varios anos na cadea, traballando na imprensa de Oseira.
A súa vida mudou para sempre, incluso de cando en vez, en datas moi sinaladas sufría arrestos domiciliarios na súa casa de Ourense, á que eu devecía por ir, xa que sempre había un libro para min. Algunhas tardes as pasaba no Liceo, a onde me levaba ás veces.
A súa "enfermidade" non ten cura, dicía José Gabriel, o irmán de tía Lola nalgunha das súas cartas enviadas dende o país andino, referindose á situación política española.
No ano 1975 todo mudou, pero eles non chegaron a velo. Uns anos antes morreu Lola, e el non sabía vivir sin ela. Arroupamolo moito, xa que non tiña fillos, pero como vós digo sin Lola non aguantou máis dun mes, e un 20 de Novembro, casualidades da vida, deixounos.
Os dous están xuntiños, coma estiveron sempre, no cemiterio de Sampaio, debruzados sobre o val que o veu medrar a el de neno, e moi lonxe da Plata a onde Lola, de seguro quixera voltar.
A súa "enfermidade" non ten cura, dicía José Gabriel, o irmán de tía Lola nalgunha das súas cartas enviadas dende o país andino, referindose á situación política española.
No ano 1975 todo mudou, pero eles non chegaron a velo. Uns anos antes morreu Lola, e el non sabía vivir sin ela. Arroupamolo moito, xa que non tiña fillos, pero como vós digo sin Lola non aguantou máis dun mes, e un 20 de Novembro, casualidades da vida, deixounos.
Os dous están xuntiños, coma estiveron sempre, no cemiterio de Sampaio, debruzados sobre o val que o veu medrar a el de neno, e moi lonxe da Plata a onde Lola, de seguro quixera voltar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario