Un domingo de pesca

O outro día estiven compartindo unha xornada moi fermosa con algúns dos meus antigos compañeiros do Instituto. Facía polo menos vintecinco anos que non os vía , e as anecdotas e as historias xurdiron lembrando aqueles tempos. Nunha terraza da Praza Maior un deles me recordou o día que crucei a praza, e media vila, coma un peixe, enganchado por unha cucharilla e un sedal a unha cana de pescar. E foi verdade.

Era un domingo primaveral, deses dos que o sol xa che cega namais erguerte da cama. Había que vestirse de domingo para ir a misa de doce a San Domingos, e dispois a xogar cos amigos ata a hora de comer. Estreaba chaqueta, unha desas de punto con oitos de cor marrón ou máis ben café con leite, e coma sempre antes de sair da casa as recomendacións da miña nai: ¡Que non se che ocurra ir ó río!.

Nada máis sair da misa xa estabamos correndo cara ó río. Tiñamos pouco tempo, e nun tris pillamos a cana e chegamos ó muíño da Raíña.
Ós poucos comenzou a leria, eramos tres, e só tiñamos unha cana, polo que medio en serio medio en broma rifamos polas quendas para facer os lances. Todos queriamos a cana, tira de aquí , tira de alá, e nesas estabamos cando notei unha dor aguda no cóbado do meu brazo dereito. Non se alcanzaba a ver claramente como os garfos se afundían na pel, xa que estes atravesaban a chaqueta. Tras algúns esforzos inútiles por liberarme, tomámola decisión de acudir ó sanatorio máis nada, porque se botaba a hora do xantar encima, e cada un tiña que voltar á súa casa.
Cando vou cortar o fío para coller o camiño de volta noto que este colle tensión, non moita, pero a xusta para producir algo de dor e evitar a miña manobra. Protesto, levanto a mirada, vexo as súas caras de risa e caio da burra, non van deixar que me libere. Terei que ir así, coma unha troita ata o Sanatorio.

Aproveitaron a viaxe para amosar fachendosos a súa captura a todos cós que nos cruzamos no camiño, pola Magdalena, pola Praza Maior e pola Alameda.

Pensaredes que é broma, pero eu aínda seguía enganchado á cana cando D. Enrique, o médico me sentou na padiola e sen mediar palabra, colleu unhas tesoiras, e en vez de cortar dunha vez por todas aquel maldito fío, escomenzou a cortar a chaqueta. ¡A manga da miña chaqueta nova! ¡A dos domingos!.
Os pequenos cortes que me fixo có bisturí non me doeron nada en comparanza cos que lle deu a chaqueta.

Voltei a casa desfeito, e pensando en que historia lle podía contar á miña nai sobor do sete que levaba a manga da chaqueta.