Onde xogan os nenos

Moitos ribadavienses por cuestións laborais tiveron unha relación bastante destemida cos cadaleitos, e inclusive moitos dos que hoxe teñen a miña idade, xogaron máis dunha vez ó escondite nalgunha fábrica de caixas como se de algo normal se tratase.

Penso que xa falei algunha vez como algúns amigos meus do barrio da Estación eran os máis ousados á hora de meterse nelas, cousa que si vós son sinceiro, eu nunca fun capaz de facer. Incluso vin como algúns botados para diante, chegaban a durmir sestas dentro deles.

Isto sempre lle chamou bastante a atención á xente de fóra da vila, como foi o caso do escritor e xornalista catalán Quim Monzó.

Resulta que Quim viviu a súa xuventude no barrio barcelonés de Sants, xusto ó lado do depósito que alí tiña a fábrica de cadaleitos "Hijos de Luis Chao Sobrino S.L." como podedes comprobar na dirección escrita nese papel secante que atopei nunha páxina de ventas de internet.
O pasado ano invitaron a este xornalista a un programa de radio, e cando falaba dun home que reparaba aparellos de radio preto de onde el vivía, para situar ós oíntes, comentou que ó lado había unha carpintería de caixas de morto, da cal non recordaba o nome. A xente comenzou a chamar, a aportar dar datos, e incluso Lluis Chao Paradas, neto do fundador da empresa lle enviou un mail.

Isto foi o xérmen de "Donde juegan los niños", que é o título dun artigo publicado por el no xornal barcelonés "La Vanguardia" o 15 de Xullo do pasado ano.
Pero o mellor será que o leades vós mesmos, e que disfrutedes con el. Este é o enlace. Premede aquí.
E se queredes escoitar o programa de radio, no que xurdiu a idea. Podédelo facer aquí. A mágoa é que falan en catalán.