Esta é outra das postais desas das que estivemoss falar estes días pasados, é a Nº 19 das que teñen a tipografía en cor azul. E vaime servir para contarvos un sucedido que nós relatou un veciño da Franqueiran, sobre como eran os desplazamentos nos vellos tempos.
Contoume que unha vez viñan el e outros mozos máis de volta cara á vila dende as festas da Arnoia, e que entre que a festa rematou tarde, o cargamento de viño que levaban derriba, e a camiñata que paparon ata a Barca, deberon de chegar xa ben de madrugada á beira do Miño, baixo unha pechada néboa. Tras uns minutos de discusión decidiron desamarrar unhas das barcas, e tratar de alcanzar a outra orilla sen facer moito ruido. Como non se vía nada, comenzaron a remar máis ou menos orientados cara a outra marxe, pero pasaban os minutos e non alcanzaban terra por ningures, polo que comenzaron a poñerse nerviosos, ante a abulia dalgún que xa ía durmindo a mona, e que parecía que todo lle daba igual.
Seguiron remando e remando, segundo el en varias direccións, coa intención de avistar terra, pero a néboa llelo impedía. Seica estiveron así bastante tempo, perdidos, ata que a luzada da mañán clarexoulle as ideas. Ós poucos, e có novo día empezaron a ver, e a sorpresa foi maiúscula, xa que non se moveran do sitio.
A explicación que me deu, xa que todo ten unha explicación, é que coa alegría que levaban non se decataran de que a barca tiña dúas amarras , e eles só desataran unha, quedando a barca fixada á terra pola outra, que era a máis longa, e que lle colgaba pola parte de atrás, impedíndolles o avance.
¡Xa podían estar remando toda a noite, e todo o día!.
Contoume que unha vez viñan el e outros mozos máis de volta cara á vila dende as festas da Arnoia, e que entre que a festa rematou tarde, o cargamento de viño que levaban derriba, e a camiñata que paparon ata a Barca, deberon de chegar xa ben de madrugada á beira do Miño, baixo unha pechada néboa. Tras uns minutos de discusión decidiron desamarrar unhas das barcas, e tratar de alcanzar a outra orilla sen facer moito ruido. Como non se vía nada, comenzaron a remar máis ou menos orientados cara a outra marxe, pero pasaban os minutos e non alcanzaban terra por ningures, polo que comenzaron a poñerse nerviosos, ante a abulia dalgún que xa ía durmindo a mona, e que parecía que todo lle daba igual.
Seguiron remando e remando, segundo el en varias direccións, coa intención de avistar terra, pero a néboa llelo impedía. Seica estiveron así bastante tempo, perdidos, ata que a luzada da mañán clarexoulle as ideas. Ós poucos, e có novo día empezaron a ver, e a sorpresa foi maiúscula, xa que non se moveran do sitio.
A explicación que me deu, xa que todo ten unha explicación, é que coa alegría que levaban non se decataran de que a barca tiña dúas amarras , e eles só desataran unha, quedando a barca fixada á terra pola outra, que era a máis longa, e que lle colgaba pola parte de atrás, impedíndolles o avance.
¡Xa podían estar remando toda a noite, e todo o día!.
No hay comentarios:
Publicar un comentario