Don Siro (1ª Parte)

Seguro que escoitáchedes falar moitísimas veces de D. Siro, o home de Dona Celeste, "A Generala", chamada así porque el era, cando morreu no ano 1951, Xeneral de División do Exército.

Dona Celeste cando quedou viúva recluíuse na súa casa, que estaba xusto ó carón do Cine España, tamén chamado popularmente "O do medio", edificio do que penso que era tamén propietaria. A fachada da súa casa, hoxe en día desaparecida, daba á rúa do Progreso, e lembro que era de pedra con portas e ventás pintadas de cor azul escuro, mentres que a parte traseira daba á Fonte da Prata, onde tiñan un pequeno xardín cunha grande cerdeira, á que só os máis destemidos ousaban irlle ás cereixas subindo polo tellado do cine.
É nunha das terrazas traseiras que tiña esa casa onde posa D. Siro Alonso para o fotógrafo Chao. A foto é propiedade de Lolín Lira, que tivo a amabilidade de enviarma ó ler o dos "Corzos da Peneda". Ela, coma min, por todo o que oira falar del, tiña a idea de que D. Siro, como calqueira xeneral do exército, debía de ser un home moi maior, polo que se levou unha grande sorpresa cando Toñito Chao lle regalou esta foto, e como di ela: "llo presentou".
Non sei en que ano se faría esta foto, pero como podedes ver era un home xoven, atlético e ben parecido, que morreu moi cedo, á idade de 56 anos.

Unha das súas grandes pasións era a caza, pero cando non podía disfrutar dela, dáballe ó gatillo nas competicións de tiro de pichón. Foi un dos mellores tiradores de Galicia, como podemos consultar nas hemerotecas, gañando tiradas en moitas localidades da nosa xeografía.
Si vos son sinceiro a min esta foto deixoume impresionado, primeiro pola elegancia do seu vestir, o corte, a pulcritude do traxe, os seus inmaculados zapatos; e segundo por esa pose tan estudiada, na que todo está perfectamente controlado: as mans, a faciana elevada, etc. Como para dar impresión de aplomo, de seguridade, nunha palabra de mando. Nótase claramente que aínda que esta na súa casa, coa escopeta, e rodeado dos trofeos acadados nas tiradas, o seu semblante é o dun home moi seguro de si mesmo e afeito a mandar.