Don Siro (2ª Parte)

No número do 2º semestre do 2003 da revista leonesa "Argutorio", atopei un artigo escrito polo historiador Manuel Olano Pastor sobre a historia recente da poboación berciana de Bembibre. Nela fai unha breve semblanza deste ilustre fillo desa vila, que tanta relación tivo con Ribadavia. De ahí é de onde saquei eu algúns destes datos, e a primeira foto que é do ano 1926. Os outros están extraidos da hemeroteca do ABC. A segunda foto xa é de cando era Gobernador Militar de Madrid, é dicir uns poucos anos antes do seu pasamento.

Siró Félix Ervigio Alonso Alonso que naceu en Bembibre (León) o 27 de Marzo do ano 1895, era fillo dun oficial segundo do Corpo Administrativo do Exército chamado Siró Alonso de la Huerta, e da mestra titular de primera enseñanza Umbelina Alonso López, tiña dúas irmás, Ángeles y Mercedes. Ingresou na Academia Militar da Coruña o 28 de Agosto de1910, sendo promovido ó emprego de subteniente de infantería o 3 de Xullo de 1919. Neste punto o historiador e o ABC non están dacordo, xa que o diario madrileño publicou con motivo do seu falecemento unha breve semblanza del, e asegura que onde realizou os estudios foi na Academia de Infantería de Toledo.
O caso é que o 6 de Xuño de 1929 casou en Madrid coa nosa veciña Celestina Gallego Reñones, coñecida en Ribadavia como Doña Celeste, á que alcumaban "A Xenerala" con quen non tivo descendencia.

A súa traxectoria castrense comenzou no Servicio Xeográfico e Cartográfico do Exército, pero xa no ano 1919 é destinado á Policía Indíxena de Larache, e despois á Segunda Bandeira do Tercio, distinguíndose nas hostilidades con Marruecos. Alí foi ferido de gravidade nunha perna, e pola súa épica actuación sería elevado ó grao de Comandante por méritos de guerra o 31 de Agosto de 1922.

Cando comenzou a Guerra Civil, (segundo o xornal ABC), estaba en Ribadavia en situación de retirado, pero foi el quen proclamou o estado de excepción na vila e foi nomeado Comandante militar de Ribadavia. Pouco meses despois mandaría unha Bandeira da Lexión, coa que tomará o Cerro de los Ángeles en Madrid. O ascenden no 37 a Tenente Coronel e participa na batalla de Brunete, polo que o voltan a ascender por méritos a Coronel ese mesmo ano.
Logo tomou parte nas batallas de Teruel e Aragón, e no ano 38 ó mando da 155 División ocupa Cataluña.

Rematada a Guerra foi Gobernador Militar de Alicante e Pontevedra, sendo ascendido a Xeneral de Brigada no ano 40, ocupando tamén o cargo de Xeneral en Xefe da Agrupación Especial de Costa das Rías Baixas. O 24 de Setembro de 1943 ascende ó emprego de Xeneral de División, e se lle nomea Gobernador Militar de Madrid.

Entre as moitas condecoracións que recibiu polo seu gran valor, destacan a Cruz de Primeira Clase ó Mérito Militar con distintivo vermello en 1916 , a Medalla Militar de Marruecos en 1917, a Medalla Militar do Tercio Extranxeiro en 1922, a Real Cruz Militar de San Hermenexildo e a Gran Cruz da Orden ó MéritoMilitar con distintivo branco en 1943, a Gran Cruz do Mérito Naval, a portuguesa Gran Orden de Aviz, e a Encomenda de Isabel a Católica.
Foi no desempeño do seu cargo en Madrid, cando se sentiu enfermo, retirándose ó seu pobo natal en León onde finou de cancro de pulmón o 9 de Xuño de 1951. Alí foi soterrado, en Bembibre, sen honras militares polo seu expreso desexo.

Nesa localidade castelá ten adicada unha rúa.