Esta é outra foto de Mª José Bouzas, sacada na terraza do Bar Evencio, nela podemos ver ó seu pai, Quico acompañado do gardaríos que había daquela na vila que se non me engano se chamaba ou apelidaba Lorenzo, e de outro home que non son capaz de recoñecer.
Nos anos sesenta o Evencio aparte de ser un dos bares máis importantes da vila, como xa vós falei noutra entrada fai uns días, era onde se tiña que sacar o permiso para pescar nas zonas acotadas do río Avia, que se non me trabuco, e algún pescador poderá corrixirme, era o tramo que ía dende a Ponte de San Francisco en Ribadavia, ata a veciña vila de Leiro. Me parece que tamén se podía facer o pago no Bar Campeón nos fondales de Beade, e non sei si tamén en Leiro.
Ademais dixo estaba o Evencio pegadiño á Armería Lira, polo que a animación estaba asegurada entre os amantes da cana e o sedal.
Eu xa non me acordo de canto custaba sacar o permiso para pescar todo o día no acotado, pero o que si sei, era que non estaba ó alcance das nosas economías . Eramos aínda uns rapaces, cada cucharilla era un tesouro, custaba un ollo da cara mercar unha nova, e xa non vós falo dun carrete. Lembro de ir á do Lira día si e día non, uns anzois, uns plomos, etc. Alí deixabamos ós poucos os nosos aforros, soñando con aqueles carretes Mitchel (penso que se chamaban así) que tiñan expostos no escaparate.
Nos anos sesenta o Evencio aparte de ser un dos bares máis importantes da vila, como xa vós falei noutra entrada fai uns días, era onde se tiña que sacar o permiso para pescar nas zonas acotadas do río Avia, que se non me trabuco, e algún pescador poderá corrixirme, era o tramo que ía dende a Ponte de San Francisco en Ribadavia, ata a veciña vila de Leiro. Me parece que tamén se podía facer o pago no Bar Campeón nos fondales de Beade, e non sei si tamén en Leiro.
Ademais dixo estaba o Evencio pegadiño á Armería Lira, polo que a animación estaba asegurada entre os amantes da cana e o sedal.
Eu xa non me acordo de canto custaba sacar o permiso para pescar todo o día no acotado, pero o que si sei, era que non estaba ó alcance das nosas economías . Eramos aínda uns rapaces, cada cucharilla era un tesouro, custaba un ollo da cara mercar unha nova, e xa non vós falo dun carrete. Lembro de ir á do Lira día si e día non, uns anzois, uns plomos, etc. Alí deixabamos ós poucos os nosos aforros, soñando con aqueles carretes Mitchel (penso que se chamaban así) que tiñan expostos no escaparate.
o precio do tiqueck do acotado era de 5 pesos, 25 pesetas, e había un cupo deles para vender no día, pero cando viña un amigo, do Evencio, do Cholo (o seu fillo), ou se quería facer un favor vendíase o tique coa data do día seguinte, xa que así, si o Gardarrios (Lorenzo Cadaya, o da foto)pedía o tiqueck, podíaselle amosar e, caseque nunca miraba pra data.
ResponderEliminar