O grao

Este era o choio polo que pasabamos todos os traballadores temporais nas campañas das vendimas da Cooperativa. Era o primeiro labor que tiñamos que facer, ou mellor dito, que ías aprendendo a facer, xa que os primeiros días, os novatos o único que facían era subir ós camións e coller as mostras de uvas que se ían esmagar.
O traballo era doado. Ti subías ó camión armado con caldeiros e unha pala, para tratar de apañar unha mostra, "chamemoslle de tipo medio" das uvas que se ían a descargar na tolva, e aí era onde á veces comenzaban os problemas, xa que os propietarios das uvas tentaban dirixirte para que escolleses as máis maduras e sans, cousa que tropezaba frontalmente coas ordes que nós tiñamos da superioridade de escoller un pouco de todo.
Despois triturabamos as uvas, recolliamos o mosto nuha xarra, e tras colalo, verquíamolo nunha probeta na que introduciamos o mostímetro que indicaba mediante a densidade, os graos Baumé que tiña o mosto.
- ¡Colle esas rapaz!
- ¡De aí, de aí, esas son as boas!.
Esa era a cantinela que escoitabamos todos os días. Pero tamén sabiamos que as mellores uvas as colocaban ben á vista, polo que a nosa obriga era a de remexer un pouco.
Cando as dúas partes non nos púñamos de acordo, era cando tiña que actuar o capataz que supervisaba estas funcións, e normalmente todo se arranxaba cunha nova toma de mostras, e cunha demostración palpable de que o grao do mosto non variaba o máis minimo entre unha e outra.
Despois triturabamos as uvas, recolliamos o mosto nuha xarra, e tras colalo, verquíamolo nunha probeta na que introduciamos o mostímetro que indicaba mediante a densidade, os graos Baumé que tiña o mosto.
Esta operación era seguida con moita atención polos donos das uvas, tal como se pode ver nesta foto de Mª José Bouzas, xa que os cartos que recibirían por elas, dependía directamente do grao que se lle apuntase na tarxeta. E xa sabedes, ó final os cartiños son os cartiños.