O outro día falaba de que xa estaba todo listo para as vendimas, pois hoxe poño esta foto das mulleres en plena faena entre as gavias. Como podedes ver, e de seguro xa sabedes, non é un traballo doado. Hai que andar moitas veces de xeonllos e ó final do día acabas derreado.
Lembro que cando xa tivemos idade para traballar, alá polos dezaseis ou dezaoito anos, buscabamos traballo de vendimotes, e algunhas veces de carrexóns, xa que pagaban máis.
Teño un recordo moi especial da "Figueiriña", que é unha viña na que traballamos algún ano uns cantos amigos, grazas á a D. Tirso Casasnovas que era o seu administrador.
A "Figueiriña está situada ó final da recta das Chabolas, arriba á esquerda, en Sanín. Era unha gran viña con adega incluida, e seica era de alguén de Madrid. O capataz que a levaba era un señor da Reza na Arnoia, é e unha pena que non me lembre do seu nome xa que teño un gran recordo del. Cando íamos de carrexóns había que levar a uva en culeiros, e ás veces co peso e a suor os molidos ían esbarando pola frente ata taparnos ollos, e el ría a cachon cando chegabamos á adega case as apalpadelas sen apenas visión, e lle pediamos por favor que nos botase unha man. Eran tempos... Recordo que unha vez para almorzar, xa non sei en que viña, o dono nós deu augardente e galletas surtidas Cuétara, fumos todo o día polo aire.
Bueno, que o tempo acompañe e que a colleita sea boa.
Lembro que cando xa tivemos idade para traballar, alá polos dezaseis ou dezaoito anos, buscabamos traballo de vendimotes, e algunhas veces de carrexóns, xa que pagaban máis.
Teño un recordo moi especial da "Figueiriña", que é unha viña na que traballamos algún ano uns cantos amigos, grazas á a D. Tirso Casasnovas que era o seu administrador.
A "Figueiriña está situada ó final da recta das Chabolas, arriba á esquerda, en Sanín. Era unha gran viña con adega incluida, e seica era de alguén de Madrid. O capataz que a levaba era un señor da Reza na Arnoia, é e unha pena que non me lembre do seu nome xa que teño un gran recordo del. Cando íamos de carrexóns había que levar a uva en culeiros, e ás veces co peso e a suor os molidos ían esbarando pola frente ata taparnos ollos, e el ría a cachon cando chegabamos á adega case as apalpadelas sen apenas visión, e lle pediamos por favor que nos botase unha man. Eran tempos... Recordo que unha vez para almorzar, xa non sei en que viña, o dono nós deu augardente e galletas surtidas Cuétara, fumos todo o día polo aire.
Bueno, que o tempo acompañe e que a colleita sea boa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario