O único que sei dela é que foi feita a finais dos anos sesenta por encargo do meu pai, ó igual que as outras, e aparece nela un bó equipo de traballo, xa que esta tarefa non e doada.
Moi poucos particulares tiñan prensas nas súas adegas, polo que non lles quedaba outra que a contrata dunha prensa itinerante. Os donos destas ían ofertando os seus servicios pola vila e as aldeas a cambio dunha retribución económica. Quedabas un día, e eles aparecían coa prensa nun carro de bois, a instalaban na rúa dediante da túa adega, e veña, a meter o bagaño nela en barcaletas e a sacar o mosto e metelo en pipotes.
Como supoño que xa sabedes os que seguides o blog, polo menos fai trinta anos que eu non vexo unha prensa traballando, pero pódovos asegurar que teño metido na cabeza aquel ruido metálico que facían as pezas ó irlle dando á panca, pouco a pouco, sen pausa pero sen presas, coma ten que ser.
E que queredes que vós conte do momento en que comenzaba a correr o viño pola canaleta. Todos se poñen en movemento, non da tempo a encher as vasixas unha tras outra, e eu que aínda era un neno e andaba a estorbar polo medio o único que facía é meter os dedos no mosto e levalos á boca.
Cando anos despois vin funcionando as prensas industriais das grandes adegas, o engado desapareceu. Xa todo era distinto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario