Aquí era onde traballabamos a maioría dos eventuais contratados para a vendima. Eu sempre traballei na toma do grao dos mostos, exceptuando as últimas dúas campañas nas que traballei de axudante do enólogo.
Xa pasaron trinta anos, pero recordo ben a Emilio o enólogo, era un valenciano pequeno e moi amable que casara en Francelos, e eu axudáballe a tomar as mostras e as temperaturas dos mostos que estaban a fermentar, e logo no laboratorio a calcular a acidez e limpar tódala cacharreria propia dun sitio así. Incluso lembro que un ano, baixo a súa dirección fixen moitisimas microvinificacións de castes autóctonas de distintas localizacións. Disfrutei e aprendín moito alí, no laboratorio con Emilio.
Este traballo era máis entretido que estar a tomar o grao nas tolvas, que foi o primeiro que fixen. Na tolva había que estar vestido con funda e botas para subirse ós camións, escoller cunha pala e un capazo uvas variadas de entre toda a carga, pelexando sempre cós paisanos que se queixaban de que lles collías as máis verdes, e logo trituralas e medirlle o grao nunha probeta cun mostímetro.
Eramos polo menos unha ducia de rapaces que traballabamos de sete da mañán ata as doce da noite, e o peor eran os sábados, xa que todo o mundo aproveitaba este día, e o domingo, para vendimar, có que chegabamos á casa tódalas noites esfolados.
Este traballo era máis entretido que estar a tomar o grao nas tolvas, que foi o primeiro que fixen. Na tolva había que estar vestido con funda e botas para subirse ós camións, escoller cunha pala e un capazo uvas variadas de entre toda a carga, pelexando sempre cós paisanos que se queixaban de que lles collías as máis verdes, e logo trituralas e medirlle o grao nunha probeta cun mostímetro.
Eramos polo menos unha ducia de rapaces que traballabamos de sete da mañán ata as doce da noite, e o peor eran os sábados, xa que todo o mundo aproveitaba este día, e o domingo, para vendimar, có que chegabamos á casa tódalas noites esfolados.
Seica daquela a Cooperativa tiña unha contrata con algúns transportistas para facer os portes das uvas, e un deles có que eu me levaba moi ben era o Argimiro. Recordo que ás veces me deixaba conducir o camión na explanada, e explicábame como facer o doble embrague. Portábase moi ben connosco, e case tódolos días nós traía de volta á vila, todos subidos na caixa do seu "Pegaso" cantando cancións. Ó chegarmos ó Kopa Club, o Argimiro ralentizaba a velocidade e alí todos saltabamos do camión en marcha.
Outras veces nos traía o pai dos Arca de Francelos, tamen na caixa do seu camión, non me lembro da marca ( podería ser Barreiros) pero si da súa cor, un azul intenso. Santiago, o seu fillo era sempre o encargado da báscula. Pesaba os camións ó entraren e o sairen, e logo restaba e anotaba o peso das uvas. Non se trabucaba nunca. Pódovos asegurar que sempre se lle deron moi ben as matemáticas.
Outras veces nos traía o pai dos Arca de Francelos, tamen na caixa do seu camión, non me lembro da marca ( podería ser Barreiros) pero si da súa cor, un azul intenso. Santiago, o seu fillo era sempre o encargado da báscula. Pesaba os camións ó entraren e o sairen, e logo restaba e anotaba o peso das uvas. Non se trabucaba nunca. Pódovos asegurar que sempre se lle deron moi ben as matemáticas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario