A praza Maior e o seu reloxio

Esta entrada, acompañada desta foto sacada do libro da editorial Ir Indo, e que xa citei en entradas anteriores, vouna aproveitar para darlle as grazas a unha persoa da que teño moi bós recordos. Supoño que si vós digo que de nenos todos os que viviamos nos arredores, da Praza Maior faciamos cola nas escaleiras do Xulgado a eso das nove da tardiña, algunha idea iredes tendo. E que se o motivo desas esperas tiñan relación có reloxio da torre do Concello, seguro que ides afinando máis.
Efectivamente trátase de Javier, o Ferreiro que tódolos días sen faltar ningún, lle dá corda o reloxio da praza.
De neno había pelexas para subir de primeiro por aquelas escaleiras de caracol, e Javier o día que vía que había moita espectación e estaba de boas, collía a folla dun xornal vello, plantáballe lume, e a deixaba cair polo oco das pesas có que se iluminaba todo o pozo facendo as delicias da rapazada alí congregada.
Moitos anos subín con el sobre todo nos meses de Outono e Primaveira. Con que cariño nos trataba a todos, e que paciencia tiña. ¡Home todo hai que dicilo! Se nós lle dabamos ó manubrio da corda, el aforraba un choio, mais tiña que aturar as pelexas e poñer orden nos rapaces. Eu a estas alturas xa non sei que sería mellor.
Anos despois cando xa eramos nós máis mozos, lle levabamos sempre as escopetas de balíns ó taller que tiña ó carón da Fonte da Prata para que nos tensara o muelle, e sempre se portaba con nós de maravilla.
Un saludo Javier, e grazas.