Esta foto a vin no Museo entre outras moitas que me ían pasando rapidamente, foi somentes un flash, un visto e non visto, e instintivamente me saíu un "dalle para atrás" ó ver algo coñecido.
Efectivamente se trata dunha foto de estudio feita por Foto Chao do Suboficial Cabaleiro Lexionario Mutilado Emilio Pérez Araujo, que era irmán da miña avoa Isaura, e que fai pouco vos presentei nunha foto cando aínda era un cativiño de moi poucos anos.
Na vila coñeciamolo polo alcume de "O Coxo", porque perdera unha perna, e case que a vida na Guerra Civil, en Aragón, dentro dun tanque. Tivo moita sorte, e un médico alemán salvoulle a vida deixandolle bastante metralla no corpo.
Penso que tiña varias tatuaxes no corpo, aínda que só me lembro claramente dun escudo do Tercio que levaba nun dos brazos, e das súas muletas de madeira, moi ben barnizadas e con remates de latón dourado, sempre moi relucintes.
Tamén teño unha imaxe del gardada na miña retina, que penso que nunca esquecerei. Foi nunha fría tarde de Outono, e o vin subir pola rúa do Progreso á altura da Alameda. Ía só, vestido có uniforme de gala, coa gorra lixeiramente ladeada, o barbuqueixo no mentón, e a borla abaneandoselle sobre a frente. Levaba a camisa desabotonada, co peito ó descuberto e as mangas remangadas, a perneira baleira do pantalón perfectamente dobrada e pranchada, marcando un paso firme e serio coas muletas, un paso rápido, case marcial, coma se desfilase.
Tamén teño unha imaxe del gardada na miña retina, que penso que nunca esquecerei. Foi nunha fría tarde de Outono, e o vin subir pola rúa do Progreso á altura da Alameda. Ía só, vestido có uniforme de gala, coa gorra lixeiramente ladeada, o barbuqueixo no mentón, e a borla abaneandoselle sobre a frente. Levaba a camisa desabotonada, co peito ó descuberto e as mangas remangadas, a perneira baleira do pantalón perfectamente dobrada e pranchada, marcando un paso firme e serio coas muletas, un paso rápido, case marcial, coma se desfilase.
Subía cara á igrexa San Domingos, era o mes de Santos do ano 75 e acababa de morrer o seu xeneral.
Lo llamaban "O Troita".
ResponderEliminarHara 12 años fui a visitar la tumba y me lo recordaba el enterrador.
Como en todos los pueblos de españa los motes eran familiares.
Un saludo
Hacía años que no entraba por aquí y llevo horas buscando esta foto de mi padrino.Gracias por su trabajo
ResponderEliminarHacía años que no entraba por aquí y llevo horas buscando esta foto de mi padrino.Gracias por su trabajo
ResponderEliminar