Eu non sei si algúns dos que ledes este blog estudiastes nas "monxas" que era así como lle chamabamos nós a escola de párvulos que tiñan as Irmás Franciscanas no Convento Hospital de San Domingos.
Eu si tiven esa sorte, e lembro especialmente á Irmá Úrsula, pola afabilidade, cariño, paciencia e bó trato que tivo con nós naqueles anos.
Pouco lembro daqueles cursos nos que eu era un cativo de 5 ou 6 anos, e ó mellor moitos deses recordos son por ver as fotos daquela época. Sei que andabamos todo o día vestidos cun mandilón, e que ás veces nos deixaban levar os xoguetes á clase. Aínda me lembro ben dalgún dos meus compañeiros vestido de indio e cun penacho de plumas na cabeza.
Outra das cousas que me quedou gravada, era a miña diversión ó entrar e saír do parvulario. Sempre ó subir e baixar polas escaleiras da capela do Portal, detíame a xogar cuns insectos pequeniños de cor vermella que tiñan unhas manchiñas negras, ós que lle chamabamos zapateiros, e cós que podía pasar xogando horas e horas.
Non sei si é que vou pouco ó monte, ou si é que coa altura que temos os adultos, e coas pouca gañas que temos de doblar o cerrizo, os insectos diminutos que pululan polo chan nos quedan moi lonxe, o certo é que fai moitísimos anos que non vexo a eses zapateiros.
Eu si tiven esa sorte, e lembro especialmente á Irmá Úrsula, pola afabilidade, cariño, paciencia e bó trato que tivo con nós naqueles anos.
Pouco lembro daqueles cursos nos que eu era un cativo de 5 ou 6 anos, e ó mellor moitos deses recordos son por ver as fotos daquela época. Sei que andabamos todo o día vestidos cun mandilón, e que ás veces nos deixaban levar os xoguetes á clase. Aínda me lembro ben dalgún dos meus compañeiros vestido de indio e cun penacho de plumas na cabeza.
Outra das cousas que me quedou gravada, era a miña diversión ó entrar e saír do parvulario. Sempre ó subir e baixar polas escaleiras da capela do Portal, detíame a xogar cuns insectos pequeniños de cor vermella que tiñan unhas manchiñas negras, ós que lle chamabamos zapateiros, e cós que podía pasar xogando horas e horas.
Non sei si é que vou pouco ó monte, ou si é que coa altura que temos os adultos, e coas pouca gañas que temos de doblar o cerrizo, os insectos diminutos que pululan polo chan nos quedan moi lonxe, o certo é que fai moitísimos anos que non vexo a eses zapateiros.
Yo también estudié en las monjas y no tengo tan buenos recuerdos.
ResponderEliminarLos "Zapateiros" a que te refieres serán los que yo llamo mariquitas y es cierto que apenas se ven y no porque desde nuestra altura de mayores no les veamos sinó porque ya no están. Una pena porque son unos bichitos por los que todos los niños teníamos cierta simpatía.
Non, os zapateiros ós que me refiro non son as mariquitas ou xoaniñas, senón os "chinches zapateiros", e podes velos neste enlace:
ResponderEliminarhttp://www.ojodigital.com/foro/macros/169614-este-es-el-chinche-zapatero.html
ou neste outro:
http://insectos.wikispaces.com/ZAPATERO