En Ribadavia, aparte das industrias relacionadas có viño e os cadaleitos houbo outra industria tradicional que lle deu un gran renome á vila, e que foi a de elaboración de dulces, sobre todo roscas, rosquillas e melindres.
Me envía este maravilloso folleto publicitario, que data do primeiro tercio do século XX , Carmela Dávila. Xoias deste tipo non se reciben tólos días polo que me poño ós seus pés.
Me conta que este forno foi fundado polo seu bisavó materno, e continuou con el o seu avó, ata que enviuvou da súa primeira muller, que se chamada Lucila. Pouco despois veu a Guerra Civil e o forno pechou, e xa non se voltou a abrir.
Estaba situado na rúa de San Martiño, e si como reza no cartel, a súa producción era de vinte mil rosquillas diarias, a cousa non vós debía ser de broma.
Alí traballaban moitas mulleres, como podemos apreciar na foto, na que aparecen sentadas diante deses cestos cheos de roscas. A maioría da producción estaba destinada a abastecer os mercados de fóra de Ribadavia, polo que tiñan que ser moi coidadosos na embalaxe. Esto facíase en caixas de madeira que se enviaban por vía férrea as principais capitais e vilas galegas, e inclusive de fóra de Galicia.
Os grandes gastrónomos galegos, coma Cunqueiro, coinciden sempre nos seus libros, en que non hai mellor remate para unha comida ou unha festa que unhas rosquillas acompañadas dun bó tostado de Ribadavia. Seguro que D. Benigno coa súa fábrica axudou a crear e a manter esa boa fama dos dulces da nosa vila.
E sabedes o que máis me gusta deste folleto, aínda que non veña moito ó conto, iso de "Casa fundada en 1850". Estou ata as narices de ver agora en tódolos sitios o de "Since", nin que fóramos fillos da Gran Bretaña.
Me envía este maravilloso folleto publicitario, que data do primeiro tercio do século XX , Carmela Dávila. Xoias deste tipo non se reciben tólos días polo que me poño ós seus pés.
Me conta que este forno foi fundado polo seu bisavó materno, e continuou con el o seu avó, ata que enviuvou da súa primeira muller, que se chamada Lucila. Pouco despois veu a Guerra Civil e o forno pechou, e xa non se voltou a abrir.
Estaba situado na rúa de San Martiño, e si como reza no cartel, a súa producción era de vinte mil rosquillas diarias, a cousa non vós debía ser de broma.
Alí traballaban moitas mulleres, como podemos apreciar na foto, na que aparecen sentadas diante deses cestos cheos de roscas. A maioría da producción estaba destinada a abastecer os mercados de fóra de Ribadavia, polo que tiñan que ser moi coidadosos na embalaxe. Esto facíase en caixas de madeira que se enviaban por vía férrea as principais capitais e vilas galegas, e inclusive de fóra de Galicia.
Os grandes gastrónomos galegos, coma Cunqueiro, coinciden sempre nos seus libros, en que non hai mellor remate para unha comida ou unha festa que unhas rosquillas acompañadas dun bó tostado de Ribadavia. Seguro que D. Benigno coa súa fábrica axudou a crear e a manter esa boa fama dos dulces da nosa vila.
E sabedes o que máis me gusta deste folleto, aínda que non veña moito ó conto, iso de "Casa fundada en 1850". Estou ata as narices de ver agora en tódolos sitios o de "Since", nin que fóramos fillos da Gran Bretaña.
Gracias Maquians a usted conoci la historia de mis ancestros . Sabe usted sí todavía existen familiares en Ribadavia descendientes de mi primo Benigno, por parte Materna pues su madre Benita Pousa fue mi tia . Por favor le puede enviar mis contactos soy Antero Pousa Governa nieto del abuelo Roque Pousa Pousa vivo en Cuba . casaantero@gmail.com. +5352906493 mi WhatsApp.
ResponderEliminarYa tengo 87 años y busco mis familiares.
Saludos cordiales.