O castelo de Ribadavia onde fixemos moitas trasnadas. No seu interior pasou de todo, dende agocharnos para darlle as primeiras caladas a un pito, ata ver a Julio Iglesias ou a Karina.
¡Moito xogamos ahí dentro!.., e cando estaba pechado e non nós deixaban xogar, saltabamos o muro, e incluso chegamos a reventar o candado da porta dos Escobetes cunha cizalla que nos prestaba o Alfredo, o das bicis . Mentres uns se apostaban na Praza Maior controlando que non aparecera o Ricardo o Cabo dos municipais, outros a cortar o candado, e rapidamente a devolverlle a cizalla ó Alfredo, así desaparecía a proba do delito. E a xogar.
Pero coma tódalas cousas boas, eso só duraba un ratiño, xa que sempre ó pouco tempo aparecía o Ricardo pola porta, e non quedaba outra que liscar a toda presa, e incluso nalgunha apurada ter que baixar polos muros que daban á Porta Nova ou o Calvo.
A que se lle conte hoxe que naqueles tempos cando un balón caía fora do recinto, sempre había algún rapaz que baixaba e subía escalando pola muralla para buscar o balón e non ter que dar a volta, non o cre.
E a piscina... Cantas horas ó sol coma lagartos nas toallas derriba do teito do bar. Era o mellor sitio. Onde se estaba máis quentiño.
¡Moito xogamos ahí dentro!.., e cando estaba pechado e non nós deixaban xogar, saltabamos o muro, e incluso chegamos a reventar o candado da porta dos Escobetes cunha cizalla que nos prestaba o Alfredo, o das bicis . Mentres uns se apostaban na Praza Maior controlando que non aparecera o Ricardo o Cabo dos municipais, outros a cortar o candado, e rapidamente a devolverlle a cizalla ó Alfredo, así desaparecía a proba do delito. E a xogar.
Pero coma tódalas cousas boas, eso só duraba un ratiño, xa que sempre ó pouco tempo aparecía o Ricardo pola porta, e non quedaba outra que liscar a toda presa, e incluso nalgunha apurada ter que baixar polos muros que daban á Porta Nova ou o Calvo.
A que se lle conte hoxe que naqueles tempos cando un balón caía fora do recinto, sempre había algún rapaz que baixaba e subía escalando pola muralla para buscar o balón e non ter que dar a volta, non o cre.
E a piscina... Cantas horas ó sol coma lagartos nas toallas derriba do teito do bar. Era o mellor sitio. Onde se estaba máis quentiño.
Cuando, mi hermana y yo eramos niñas (4-5 años), mis hermanos y sus amigos nos subían por la muralla de Escobetes, dentro de un caldero de aquellos de zinc, tirado por una cuerda. Como tenían que cuidar de nosotras, no les quedaba otro remedio que llevarnos con ellos a sus batallas dentro del Castillo. Allí nos sentaban en un alto y nosotras veiamos las salvajadas que hacían.
ResponderEliminarHoy veo el lugar por el que nos subían, desde la terraza de mi casa y me convenzo de que los niños tienen un angel que les cuida