Así, como se aprecia nesta foto da Praza da Magdalena, estaban as rúas da vila fai anos. As pedras estaban gastadas, cós bordes redondeados, coma se fosen bombóns apretados dentro dunha caixa, despois de tantos anos de pisadas. As recordo ben, e tamén lembro cando o Concello decidiu cambialas. Sería iso cando eu tiña entre os seis e os oito anos.
Supoño que a substuición se debeu, entre outras cousas á cantidade de nocellos escordados, e ó aumento do parque de vehiculos motorizados na vila, pouco a pouco os automóbiles ían deixando as suspensións nas estreita rúas do barrio xudeo. Ó mesmo tempo tamén se cambiou daquela todo o alcantarillado.
Algún se preguntará que como me lembro eu diso, pois teñovos un recordo moi nítido desas obras, sobre todo das da rúa Merelles Caula ou da Xudería.
Unha noitiña ía eu acompañado do meu avó e da miña nai cara á nosa casa subindo pola Magdalena, e detivémonos fronte da tenda da Amelia, onde miña nai entrou a facer unhas compras, desas que fan as mulleres sempre a última hora. Meu avó e máis eu quedamos fóra, na rúa que estaba totalmente desventrada, patas arriba, esperando por ela. E niso dunha das cañerías rotas, ou de entre unhas pedras das obras saiu unha rata do tamaño dun coello. Ó darse de conta da nosa presencia, tentou fuxir. Meu avó que era un tipo áxil e lanzal, coas pernas atrancoulle o paso, e ó pobre bicho só lle quedou unha saída, o portal da Petronila.
A Petronila era unha costureira que vivía xusto enfrente da tenda da Amelia, e no seu portal entrou meu avó para ver de rematar a faena, deixandome a mi só na rúa.
Eu do que pasou no interior do portal da Petronila, non vós podo dar noticia, dende fóra só escoitei ruidos, como se fosen de esforzos xordos mastigados entre dentes, e de pancadas contra as paredes, pero ó cabo duns segundos vin pasar algo voando entre a obscuridade, a escasa distancia da miña cabeza, xusto cando miña nai aparecía na porta da tenda cun paquete entre as mans.
O berro, cando o proxectil impactou contra o seu peito, debeuse de oir na Alameda. A rata estaba no chan esfolada, ós pés da miña nai, e o abrigo vermello có colo de pel de astracán, que levaba esa noite, penso que non o voltou a poñer nunca máis.
O gracioso do caso foi como lle mudou a cara ó meu avó, da saída triunfante do portal da Petronila, a pedir disculpas e facer mil esforzos para tranquilazar á miña nai, aínda que de reollo miraba para min e ría.
Vaia se me lembro desas obras.
Algún se preguntará que como me lembro eu diso, pois teñovos un recordo moi nítido desas obras, sobre todo das da rúa Merelles Caula ou da Xudería.
Unha noitiña ía eu acompañado do meu avó e da miña nai cara á nosa casa subindo pola Magdalena, e detivémonos fronte da tenda da Amelia, onde miña nai entrou a facer unhas compras, desas que fan as mulleres sempre a última hora. Meu avó e máis eu quedamos fóra, na rúa que estaba totalmente desventrada, patas arriba, esperando por ela. E niso dunha das cañerías rotas, ou de entre unhas pedras das obras saiu unha rata do tamaño dun coello. Ó darse de conta da nosa presencia, tentou fuxir. Meu avó que era un tipo áxil e lanzal, coas pernas atrancoulle o paso, e ó pobre bicho só lle quedou unha saída, o portal da Petronila.
A Petronila era unha costureira que vivía xusto enfrente da tenda da Amelia, e no seu portal entrou meu avó para ver de rematar a faena, deixandome a mi só na rúa.
Eu do que pasou no interior do portal da Petronila, non vós podo dar noticia, dende fóra só escoitei ruidos, como se fosen de esforzos xordos mastigados entre dentes, e de pancadas contra as paredes, pero ó cabo duns segundos vin pasar algo voando entre a obscuridade, a escasa distancia da miña cabeza, xusto cando miña nai aparecía na porta da tenda cun paquete entre as mans.
O berro, cando o proxectil impactou contra o seu peito, debeuse de oir na Alameda. A rata estaba no chan esfolada, ós pés da miña nai, e o abrigo vermello có colo de pel de astracán, que levaba esa noite, penso que non o voltou a poñer nunca máis.
O gracioso do caso foi como lle mudou a cara ó meu avó, da saída triunfante do portal da Petronila, a pedir disculpas e facer mil esforzos para tranquilazar á miña nai, aínda que de reollo miraba para min e ría.
Vaia se me lembro desas obras.
No hay comentarios:
Publicar un comentario